Agarimo.

Soamente son un gran de area azul
nunha praia sen mar.
Soamente son un son xordo,
para un muro sen cristal.
Son o berro dun mudo que di:
Calade, non me oio falar!
Son a luz que ilumiña a miña senda,
camiño do luar.
Océano sen sal,
zancos a ras de chan;
nado tarde, morto cedo,
triste coma unha parede sen ventás.
Soitario como a primeira rosa da primaveira,
á espera dos que están por chegar,
sen más reflexo co ducha charqueira de nubes,
e sen máis sentido co do quizáis.
Cun "malo será" de demos endeusados,
e sen maior coraxe co dun sombreiro,
que o vento leva, que o ceo traga,
na fin, que o tempo estraga.
Baixo a testa e miro un chan de nubes,
penso na miña árbore sen froito
á que me arrimo a sonar esperto,
en cuxas ramas rematan os loitos.
Sigo agardando erguerme da cama,
acordado polos raios do meu querido ceo gris,
e sinto pena polas historias rematadas,
que non tiveron ningún final feliz.

Son un ático sen nada embaixo.
Son un soto sen nada enriba.
Son a choiva que chove no mar.
Son, en fin, cura e ferida.