domingo, 13 de octubre de 2013

Espejo.

Si todo va perfecto es que algo falla, no pretendo quejarme, si fuera fácil, qué mérito tendría? No busco el reconocimiento, sólo busco lo que es mío, y la única obligación que tengo es la de cumplir con el pulso que me guía, o más bien me mueve, o más bien me pierde. No soporto los planes, y no aguanto los amaneceres si no hay sueños que los respalden. Muchas ganas y muy pocas ideas, qué sería de mí sin mi terquedad?; ser sería, supongo, pero ya no, y yo me entiendo.
No echo nada de menos, y me enorgullezco más de mis errores que de mis aciertos. No busco las felicitaciones de nadie, yo solo busco el café de buenos días y el paseo al anochecer; con que lo que haya en el medio me de para sonreír me sirve y me basta.
No confundas sencillo con simple, que no pienso dar explicaciones, y a veces no pienso, y a veces, tan solo a veces, me explico. Soy lo que he hecho de mí, y si tiene que haber conclusión, que sea que si tengo que vivir, que me dejen elegir a mi. 
No somos nadie, pero el mundo es nuestro.

lunes, 4 de febrero de 2013

Agarimo.

Soamente son un gran de area azul
nunha praia sen mar.
Soamente son un son xordo,
para un muro sen cristal.
Son o berro dun mudo que di:
Calade, non me oio falar!
Son a luz que ilumiña a miña senda,
camiño do luar.
Océano sen sal,
zancos a ras de chan;
nado tarde, morto cedo,
triste coma unha parede sen ventás.
Soitario como a primeira rosa da primaveira,
á espera dos que están por chegar,
sen más reflexo co ducha charqueira de nubes,
e sen máis sentido co do quizáis.
Cun "malo será" de demos endeusados,
e sen maior coraxe co dun sombreiro,
que o vento leva, que o ceo traga,
na fin, que o tempo estraga.
Baixo a testa e miro un chan de nubes,
penso na miña árbore sen froito
á que me arrimo a sonar esperto,
en cuxas ramas rematan os loitos.
Sigo agardando erguerme da cama,
acordado polos raios do meu querido ceo gris,
e sinto pena polas historias rematadas,
que non tiveron ningún final feliz.

Son un ático sen nada embaixo.
Son un soto sen nada enriba.
Son a choiva que chove no mar.
Son, en fin, cura e ferida.

martes, 15 de enero de 2013

Zapatos nuevos.

   Quiero cavar, quiero volar, quiero ser el pensamiento que se niega y sonríe mientras duda sobre su palpitar. Quiero viajar en el coche que se aleja al final de la película para ver a donde lleva, y quiero no saber su destino y quedarme a ver la luna llena. Hablar, sentir, conocer... tengo frío en los pies pero la cabeza llena; ¿llena de qué? De calor, por supuesto. De ese calor que crean las ideas cuando se juntan entre si; entrelazándose y creando otras nuevas que surgen sin parar. De ese calor que quema pero no abrasa, que sonríe pero no ríe, que mira, pero que nunca ve.
   Quiero ser tus ojos y ver el mundo que nos queda por sentir; quiero no querer tanto, no vaya a ser; quiero no parar de querer, que yo lo que quiero es vivir.